به گزارش آی پی اکونومی در سه دهه گذشته، بحث تولید مواد غذایی و محصولات کشاورزی و دامداری با حجم بیشتر و مقاوم‌تر بودن محصولات در برابر آفات، باعث ورود محققان به عرصه تولید محصولات دستکاری ژنتیک یافته یا اصطلاحاً تراریخته شده است.
با این حال نمایندگان مجلس در مورد ممنوعیت واردات این محصولات نظری ندادند. طبق داده‌های موجود انجمن ایمنی زیستی بخش قابل توجهی از واردات مواد غذایی ایران در قالب واردات محصولات تراریخته است. به طوری که پنج میلیارد دلار از واردات غذایی کشور طی ۱۰ سال منتهی به سال ۹۸ را محصولات تراریخته تشکیل می داد. به عنوان نمونه از ۸٫۹ میلیون تن ذرت دامی وارداتی در سال ۹۷ حدود ۷٫۵ میلیون تن تراریخته بوده است.
این شاخه علمی در کنار نوپا بودن، به دلیل ورود به دستکاری ژنتیکی محصولات و مواد غذایی مصرفی بشر نگرانی‌های قابل‌توجهی در سطح جهان ایجاد کرده است و بسیاری از دانشمندان علم ژنتیک و سلامت همچنان نگران بروز خطرات این دستکاری‌ها هستند.
در حال حاضر در کشورهای زیادی در برخورد با تولید و مصرف مواد غذایی تراریخته با احتیاط رفتار می‌شود. در برخی کشورها تولید این محصولات ممنوع است و در برخی دیگر آزاد است.
بیشتر محصولات تراریخته دنیا فقط در چند کشور با بخش کشاورزی بسیار صنعتی و صادرات محور کشت می شود:ذرت تراریخته، کلزا، سویا و پنبه ۹۹ درصد از هکتارهای کشت تراریخته جهان را تشکیل می دهند.پنج کشور ۹۱ درصد از کل محصولات تراریخته در جهان را تولید کردند (ایالات متحده، برزیل، آرژانتین، کانادا، هند).
محصولات تراریخته دنیا در ایالات متحده (۳۸ درصد)، برزیل (۲۸ درصد) و آرژانتین (۱۳ درصد) کاشته می شود.هند (پنبه تراریخته) و کانادا (کلزای تراریخته، ذرت، سویا و چغندرقند) هر کدام حدود ۶ درصد از هکتارهای جهانی تراریخته را می‌کارند.
برای اولین بار در سال ۱۳۸۳ کشت برنج تراریخته که به دو کرم ساقه خوار مقاوم بود در سطح تجاری و انبوه در ایران آغاز شد؛ اما به دلیل عدم وجود قوانینی در زمینه ایمنی و سلامت این محصول از مصرف آن جلوگیری شد.
با وجود آنچه گفته شد و با توجه به بازار چندین میلیارد دلاری واردات مواد غذایی در کشور به نظر می‌رسد در ۱۵ سال گذشته تولید داخلی محصولات تراریخته منع شده و راه واردات باز شده است.
