به گزارش آی پی اکونومی دلیل این سقوط نیز وابستگی زیاد به گاز طبیعی برای تولید برق بوده است؛ چراکه سهم گاز طبیعی از تولید برق در ایران از ۳۵ درصد در سال ۱۳۶۴ به حدود ۸۶ درصد در سال ۱۴۰۲ رسیده است. در این میان باید اشاره کرد که ۹۳ درصد از رشد تولید برق کشور در چهار دهه اخیر برعهده گاز طبیعی بوده و در حدود هفت درصد باقیمانده توسط فراوردههای نفتی و انرژی هستهای انجام شده است.
براساس دادههای مرکز پژوهشهای مجلس برخلاف ایران، در اکثر کشورهای جهان بیشترین میزان تولید برق از طریق ذغال سنگ صورت میگیرد و گاز طبیعی سهم نسبتا کمی به سایر منابع انرژی دارد، درحالی که در ایران از طریق گاز طبیعی این فرآیند انجام میشود.
برخلاف نفت و گاز، ایران از اکتشاف مناسبی در حوزه معادن ذغال سنگ برخوردار نیست. در واقع با نگاهی دقیقتر میتوان دریافت که ایران تقریبا هیچ سهمی از تولید برق با استفاده از ذغال سنگ در دنیا را ندارد.
در حال حاضر تولید برق در کشور از طریق منابعی مانند گاز طبیعی فرآوردههای نفتی برقابی انرژی هستهای و تجدیدپذیر انجام میشود.
رشد تولید برق در جهان نیز تا حدودی از منابع مختلف متوازن بوده که البته در این میان با ورود و توسعه فناوریهای مرتبط با انرژیهای تجدیدپذیر، تولید برق حاصل از آن رشد قابل ملاحظهای داشته است.
مجموع پتانسیل انرژیهای تجدیدپذیر شامل انرژی خورشیدی و بادی در ایران معادل ۱۲۰ هزار مگاوات برآورد میشود. اما تا پایان سال ۱۴۰۲ تنها حدود هزار و ۳۶ مگاوات نیروگاه تجدیدپذیر در کشور نصب شده که کمتر از یک درصد از کل پتانسیل برآورد شده است.
این درحالی است که تولید برق از انرژیهای تجدیدپذیر در جهان با شیب نسبتا خوبی رو به افزایش بوده، به نحوی که در سال ۱۴۰۱، انرژیهای تجدیدپذیر با تولید ۱۴ درصد از کل برق تولیدی جهان در جایگاه چهارم قرار گرفتهاند.
اما سهم تجدیدپذیرها در تولید برق در ایران بسیار اندک بوده و با تولید کمتر از ۲ میلیارد کیلووات ساعت برق در سال ۱۴۰۱، حدود نیم درصد از کل برق تولیدی کشور را به خود اختصاص دادهاند.
در واقع میتوان به این نکته اشاره کرد که سبد تولید برق ایران نسبت به سایر کشورها وضعیت مناسبی ندارد و نوعی تکبعدی شده است. کارشناسان معتقدند که برای جلوگیری از خطرهای پیش روی انرژی در ایران، از منابع و پتانسیلهای موجود در کشور، مانند منابع بادی و خورشیدی برای تولید برق باید استفاده شود.