به گزارش آی پی اکونومی صنعت ۲۰ میلیارد دلاری نساجی بنگلادش که محصولات مورد نیاز برندهای مشهور و بزرگ غربی را تامین می کند، با مشکلات و چالش های زیادی از جمله پایین بودن سطح دستمزد کارگران و پایین بودن سطح ایمنی کار در کارخانه های نساجی روبرو است.
سه هزار و ۵۰۰ کارخانه پوشاک در بنگلادش حدود ۸۰ درصد از صادرات سالانه این کشور به مبلغ ۵۵ میلیارد دلار را تامین می‌کنند و به بسیاری از برندهای بزرگ بین‌المللی، لباس صادر می‌کنند؛ اما شرایط کار برای بخش بزرگی از چهار میلیون کارگر این بخش که اکثریت آنها را زنان تشکیل می‌دهند، اسفبار است.
حداقل دستمزد ماهانه ۷۵ دلاری (۸۳۰۰ تاکا بنگلادشی) برای رفع نیازهای اولیه خانواده های بنگلادشی کافی نیست و شرایط سختی را برای کودکان و زنان فعال در این صنعت رقم زده است.
چین که با وجود افزایش بازارهای رقیب همچنان بزرگترین صادرکننده پوشاک در جهان است، حداقل دستمزد ماهانه برای کارگران این صنعت، ۲۰۰ یورو است که نسبت به حداقل های حقوق در کشورهای توسعه یافته بسیار پایین است.
به هرحال یک سمت توسعه صنعت پوشاک اگر در کشورهای توسعه یافته با برندهای مطرح و توسعه مد و فشن است اما گویا سمت دیگر آن به کشورهای درحال توسعه آفریقایی و آسیایی رسیده است که بسیار هم سخت درحال رقابت برای کاهش حقوق و دستمزد کارگران هستند تا اشتغال و سود صادرات این صنعت را از دست ندهند.
